Kantata-balet „Panienka”

„zachwyceni, oczarowani, mimo woli zadajemy sobie pytanie: jaka moc sprawiła, że te smutne, zamyślone oczy błyszczą takim ogniem? Co było przyczyną, że te blade, wychudłe policzki okryły się rumieńcem?”

Fiodor Dostojewski, „Białe noce”

„Panienka” jest wyrazem tęsknoty za utratą niewinności. Ewokowana obrazem „Les Damoiselles d’Avignon” Picassa i tymi wybranymi fragmentami „Białych nocy” Dostojewskiego, które najlepiej oddają tragiczne doświadczenia kompozytora. Jest wspomnieniem żalu, który trawi pamięć i serce. To marzenie o miłości. To płacz nad spadającymi liśćmi. To ułuda porządku w chaosie. To spojrzenie na ciało, które na cztery strony rozrywają kategorie piękna, dobra, prawdy i nicości. To walka z zaburzeniami odżywiania, ze światem wirtualnym. To requiem dla cudownych dusz, które toczą takie same zmagania w innym, dalszym świecie. To prośba o przebaczenie.

Produkcja: Włodzimierz Staniewski, Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice” w ramach projektu: „Gardzienice – Generator Nadziei”

Muzyka i reżyseria: Jan Lech

Choreografia i taniec: Urszula Bernat-Jałocha

Śpiew: Aleksandra Klimczak

Skrzypce: Volker Biesenbender

Fortepian: Georges Beriachvili