Nasz spektakl rodzi się z bezradności. Z bezradności wobec stagnacji. Z bezradności wobec znieczulenia. Z bezradności wobec symulakryzacji rzeczywistości. Nasza mała stabilizacja w pierwotnym założeniu miała być próbą wyjścia z impasu. Miała być pomostem, idealistycznym rozwiązaniem. W efekcie stała się bardzo osobistym świadectwem naszej własnej bezsilności. Bezsilności wobec rzeczywistości, na którą chcielibyśmy mieć, a nie mamy czy może najzwyczajniej nie umiemy mieć wpływu.

reżyseria i muzyka: Michał Zdunik

dramaturgia: Zofia Gustowska

scenografia: Dorota Budacz