Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”
Galeria Gardzienice
mają zaszczyt zaprosić
na wernisaż wystawy malarstwa Romana Maciuszkiewicza
„Świat po deszczu”.
Wernisaż będzie miał miejsce 30 marca 2023 r., o godz. 18.00,
Galeria Gardzienice, przy ul. Grodzka 5a w Lublinie
Kurator wystawy: Zuzanna Zubek-Gańska
Aranżacja światła: Włodzimierz Janowski
Wstęp na wernisaż nie wymaga rezerwacji i jest bezpłatny.
Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Grafiki w Katowicach w 1980 r. Zorganizował 46 wystaw indywidualnych, brał udział w ponad 100 pokazach zbiorowych, na których otrzymał kilkanaście nagród i wyróżnień. Zajmuje się głównie malarstwem, od pewnego czasu, realizując prezentacje indywidualne, konstruuje je tematycznie zamykając prace w cykle. Ważniejsze to: Metropolis, Fabryka snów, Miasto różne, Tam…, Przystań, Świat bez nas. Obok praktyki artystycznej i dydaktycznej w kręgu jego zainteresowań jest teoria sztuki. W latach 1993 – 2001 współredagował pismo kulturalne Opcje publikując zarówno w nim, jak i w kilku innych periodykach (Exit – nowa sztuka w Polsce, Śląsk, Dysonanse, Migotania) liczne teksty o sztuce – dotyczące jej historii i współczesności. W 2010 roku opublikował w Wydawnictwie Uniwersytetu Śląskiego zbiór esejów zatytułowany Obrazy. Intuicje. Imaginacje.
W dorobku artystycznym ma także opowiadania i poezje publikowane w: FA–art, Dekada Literacka, Fraza, Akant, Śląsk, Poezja dzisiaj oraz słuchowiska radiowe: Sześć dni tygodnia – będące swoistym przewodnikiem po najważniejszych „-izmach” sztuki XX w. – zostało zrealizowane w katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia i uzyskało nominację do finału w II Krajowym Festiwalu Teatru Polskiego Radia i TV Sopot 2002 r. Słuchowisko Ach, ach, ach otrzymało wyróżnienie w konkursie Radia Rzeszów w 2001 r. W 2007 roku zrealizował w Teatrze Śląskim im. St. Wyspiańskiego scenografię do Makbeta W. Szekspira, za którą otrzymał doroczną nagrodę Złota Maska.
Radio Katowice wyemitowało kilka audycji prezentujących jego twórczość plastyczną oraz literacką, TVP Katowice dwie realizacje filmowe.
W latach 2002 – 2009 wykładał w ASP w Katowicach.
Jest profesorem na Wydziale Sztuki i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego.
Tytuł wystawy, jak i nazwa ostatnio realizowanego przeze mnie cyklu, czyli Świat po deszczu, to
parafraza tytułu obrazu Maxa Ernsta Europa po deszczu z 1941 roku.
Kiedy realizowałem cykle malarskie Tam…, Przystań i wiele wcześniejszych obrazów, przedstawiałem niedopowiedzianą do końca, tajemniczą – tak sądziłem – przestrzeń. Były to miejsca osobliwe, naznaczone atmosferą osobności, pustki, pełne nostalgii miejsc nie do końca rozpoznanych. Uważałem, że intuicja, przeczucie powinny rządzić obrazem niepodzielnie, że sens malarstwa zamyka się w jego ontologicznej sile, a miejsc takich jak te jest w naszym „pejzażu wewnętrznym” wystarczająco dużo, by powoływać je do malarskiego życia. Wiele z tych przekonań pozostaje nadal aktualnych, lecz w pewnym momencie, na skutek rosnącego we mnie „ekologicznego” niepokoju zacząłem dostrzegać owe przestrzenie również jako swoiste ostrzeżenie. O ile we wcześniejszych obrazach pustka tych miejsc była dla mnie synonimem tajemnicy mogącej przywoływać wiele znaczeń, o tyle teraz nabrała znaczeń bardziej jednoznacznie niepokojących, dotykających naszej egzystencji, degradacji planety, lęków epoki. Powstał cykl Świat bez nas, którego tytuł zapożyczyłem z książki Alana Weismana opisującej hipotetyczne skutki zniknięcia z Ziemi naszego wspaniałego gatunku. Monumentalne, zagadkowe i dominujące monolity obecne na tych obrazach to relikty naszej cywilizacji. Wkrótce dotknęła nas pandemia, świat na chwilę się wyludnił, przycichł i Ziemia odetchnęła; teraz wstrząsają nami, całkiem blisko, kolejne groźne zawirowania. Blisko nam do świata bez nas. Łatwo być w sztuce pesymistą, łatwo dzielić się niepokojem za sprawą twórczości. Być może równie łatwo, może nawet łatwiej, dzielić się optymizmem i nadzieją. Dlatego też obrazy z najnowszego cyklu Świat po deszczu, to próba zdania relacji ze świata, którego pustkę zastąpiła wybujała roślinność – być może synonim odrodzenia, może nadzieja, może obietnica…
Obraz malarski jest światem wykreowanym, jest mniej lub bardziej udanym przełożeniem emocji na świat malarskich dotknięć i zabiegów. Dlatego też, nawet jeśli obrazy wydają się niepokojąco bliskie naszej rzeczywistości, nie dajmy do końca zwieść się temu przekazowi. Malarstwo jest zawsze iluzją, czasem degradowaną a czasem nobilitowaną przez rzeczywistość..
Roman Maciuszkiewicz