„PIĘKNO”
Magdaleny Karłowicz
12 maja 2021 r., (środa), godz. 18.00
ul. Grodzka 5a w Lublinie
Liczba miejsc na otwarciu w Galerii przy ulicy Grodzka 5a w Lublinie jest bardzo ograniczona, dlatego też prosimy o zapisy przez profil na FB Galerii „Gardzienice”
W zależności od zaleceń dotyczących sytuacji epidemicznej będziemy informować na bieżąco o wernisażu i wystawie oraz o aktualnych zaleceniach.
W czwartek, 13 maja, o godz. 18.00 będzie miał miejsce wernisaż on-line.
Kurator wystawy: Zuzanna Zubek-Gańska
Aranżacja światła: Włodzimierz Janowski
Oprawa graficzna: Jacek Gański
Piękno
technika własna
„Pojęcie piękna na przestrzeni wieków doczekało się wielu traktatów filozoficznych, rozważań wielkich artystów, krytyków i historyków sztuki, a nawet teologów. Niegdyś definicja piękna była bardzo szeroka. Nieodzownie wiązano je z dobrem, duchowością, moralnością i prawdą. Obecnie skupia się najczęściej wokół fizyczności człowieka. Każda epoka wyznaczała swój kanon piękna, często bardzo odmienny. Uzyskanie harmonii, niezachwianych proporcji było wartością najwyższą. Studiowano, analizowano, mierzono, idealizowano. Rzeźba jest próbą opowiedzenia o współczesnym problemie cielesności, o braku akceptacji siebie, o dążeniu do doskonałości fizycznej. Cielesność człowieka stała się większą wartością niż jego duchowość. Poddawani presji społecznej często nie zdajemy sobie sami sprawy, jak ważna dla nas staje się warstwa zewnętrzna nas samych. Zestawiając najdoskonalsze części ciała, nie uzyskamy ani harmonii, ani wyjątkowości, bo w każdej indywidualności jest prawdziwe piękno. Kobiety nieustannie się krytykują… że tu za mało, tam znowu za dużo… A wystarczy obejrzeć album historii sztuki, żeby się przekonać, jak wzorce piękna zmieniały się w zależności od miejsca i epoki. Jak różnią się Wenus z Willendorfu, Wenus Boticellego i Wenus Tycjana. Jak inny jest Dawid Donatella, Michała Anioła czy Berniniego. Rzeźby przedstawiają siedzące postacie kobiet poddane zabiegom medycyny estetycznej. Pozszywane, posklejane z różnych części, które mają stanowić idealne ciało. Zapatrzone tak bardzo w swój wizerunek, skupione na sobie, że nie dostrzegająca dotykającej jej problemu. Wokół rzeźby leżą inne części „zamienne” ludzkiego ciała. Palce, usta, zęby, stopy, ręce, usta… Rzeźby zrobione są z wosku, z materiału który najlepiej oddaje charakter skóry człowieka. Pachnie, jest bardzo wrażliwy na dotyk, kształtuje go i zimno i ciepło. Z jednej strony jest bardzo delikatny, z drugiej bardzo twardy i mocny.” Magdalena Karłowicz